• JO13-1 terug op aarde na Wassenaarse afstraffing

    Het aura van onoverwinnelijkheid dat de spelers van Forum Sport JO13-1 even leken te bezitten, is na uur voetbal aan de voet van de Wassenaarse duinen veranderd in het spreekwoordelijke ‘schaamrood op de kaken’.

    De ochtend begon best goed. Een oplettend oog zag dat de zon bij tijd en wijle voorzichtig door de wolken leek te breken. Was dit het begin van wat een mooie dag zou worden? Los van het rustige najaarsweer waren er meer goede voortekenen; de wedstrijd en de tactiek werden vooraf doorgenomen in de portakabin. Ook werd in de vorm van een heuse ‘colonne’, omwille van de professionele uitstraling, koers gezet richting de Roggewoning. Aldaar wachtte de trainersstaf op de spelers. Maar van het beoogde gegroepeerd arriveren kwam weinig terecht, was dat dan misschien een eerste voorteken? Want wegens een overvolle parkeerplaats (er wordt hier ‘s ochtends ook gesport door hockeyers en golfers) moesten sommigen bijkans uitwijken naar de parkeerplaats van museum Voorlinden, waardoor de spelers alsnog druppelsgewijs aankwamen aan de poort.

    Tegenstander van vandaag: ‘RKSV Graaf Willem II Voetbal Vereniging Aloysius College’ (kortweg: ‘Graaf Willem II VAC’ of nog korter en in de volksmond: ‘Graaf Willem’). Dat is dus al een aardige mond vol, al bevroedde vooraf nog niemand dat de tegenstander niet alleen lastig te spellen, maar ook te bestrijden zou kunnen zijn.

    Dan vindt de warming up plaats met kruispassen en knie heffen; nog steeds geen vuiltje aan de lucht. Maar daar komt de eerste echte haarscheur; de betrouwbare -en immer verdienstelijk spelende aanvaller Laurens Bok vertrekt plots zijn gezicht en blesseert zijn knie. Dit gebeurt nog voordat hij überhaupt een bal heeft aangeraakt. Een hard gelag en niet alleen persoonlijke een tik, maar ook een aderlating voor de ploeg.

    Aftrap. Aftasten, zoeken. Met ongebruikelijk opstuitende ballen vanwege het spelen op echt gras, niet wat de spelers gewend zijn. Vreemd genoeg heeft het er reeds vanaf het begin de schijn van, dat de spelers meer bezig zijn met de net opgetuigde kermis in de stad, dan met hun eerste competitiewedstrijd van het seizoen. Getuige bijvoorbeeld het gebrek aan scherpte in verdedigende zin, het slaap is nog nauwelijks uit de ogen gewreven en de bal ligt reeds in het mandje achter doelman Milan Derksen: 0-1. Kan gebeuren, zo lijkt men te denken. Niks aan de hand. Komt goed. Maar echt lessen worden er niet getrokken uit deze valse start, het lukt eigenlijk geen moment om de bal langer dan drie á vier contacten in de ploeg te houden. En dus wordt ook niet toegekomen aan het vooraf besproken tactisch plan. Sterker: nog voor rust staat de thuisploeg met 3-0 voor. En de uitploeg dus met 3-0 achter. Eventjes spreken trainers en ouders onderling de hoop uit dat hetzelfde zal gebeuren als twee weken eerder. Toen kantelde de wedstrijd tegen Nootdorp na rust volledig en werd een achterstand in de tweede helft vakkundig weggepoetst, leidend tot een knappe 2-2. Een paar minuten na het fluitsignaal van de tweede helft blijkt dit echter ijdele hoop, Graaf Willem dendert door, de aanvallers dribbelen er naar hartenlust op los, dwars door de verdedigingslinie. Graaf Willem loopt tenslotte uit naar maar liefst 6-0.

    Beteuterde gezichten. Ontgoocheling, verbazing en zelfkritische opmerkingen gaan over tafel naast het clubhuis tijdens de nazit. Hier en daar wordt nog een grap gemaakt, zo oppert Vincent Derksen dat er vandaag door de spelers niet gedoucht hoeft te worden: “ze zijn immers net afgedroogd”. Of Elias Vissers, die de voordelen van de vele tegendoelpunten noemt: “dan heb je tenminste direct daarna weer balbezit”. De trainers voegen zich bij de simmende ouders en spuwen hun gal over de wedstrijd, het verloop, de tegenpartij. Dan is het zoeken naar duiding van deze nederlaag, die niet onverdiend te noemen is. Waren we te lief? Was sprake geweest van onderschatting? Het zal nooit geheel duidelijk worden. Wat wel duidelijk werd, is dat de zon uiteindelijk niet door de wolken brak.